Η κινεζική γρίπη φέρνει τον τρίτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο

 Είναι προφανές ότι μπαίνουμε στην πιο σκληρή φάση ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, ο οποίος μέχρι πρότινος έδειχνε συγκεκαλυμμένος, από τούδε και στο εξής όμως γίνεται απροκάλυπτος. Ο πόλεμος δολαρίου - ευρώ- κινέζικου γουάν  γιατί πλέον περί αυτού πρόκειται, έχει θύματα και από τα δύο στρατόπεδα αντιμαχομένων. Η χώρα μας είναι δυστυχώς το πιο σκληρό θέρετρο αυτού του άτυπου πολέμου.. . Το ΔΝΤ χθες προειδοποίησε ότι έρχεται νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ ο γίγαντας των εμπορευμάτων ο πολυεθνικός κολοσσός Glencore, πουλά θέσεις για να μπορέσει να αμυνθεί στην επιβράδυνση της παγκόσμιας κατανάλωσης... Και βέβαια πέρα από τους ISIS

 Χώρες εξαγωγικές όπως η Κίνα και η Γερμανία επιβραδύνουν την παραγωγή τους, αφού οι καταναλωτές στο δυτικό ημισφαίριο αδυνατούν να καταναλώσουν όλα αυτά τα παραγόμενα είδη. Κάτι παρόμοιο με λιγότερη ίσως ένταση είχε συμβεί με το κραχ του 1929. Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες  στα διεθνή χρηματιστήρια, και ιδιαίτερα στο Κινεζικό που έχασε πάνω από το 30% της κεφαλαιοποίησής του, έφεραν μνήμες από την πτώχευση της Lehmann Bprothers το 2008... Το μεγάλο πρόβλημα ασφαλώς το αντιμετωπίζει η ευρωζώνη και όχι βέβαια εξαιτίας της αστάθειας που προκαλεί στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα η ελληνική κρίση δανεισμού...

 Οι πρωτοετείς φοιτητές Οικονομικών επιστημών γνωρίζουν από το μάθημα της μακρο-οικονομίας την καμπύλη Phillips, η οποία λέει ότι ανεργία και πληθωρισμός είναι αντιστρόφως ανάλογες έννοιες... Ο Γαλλο-γερμανικός άξονας που αποκαλεί τη ραχοκοκαλιά της Ευρώπης και της ευρωζώνης, έχει ρηγματώδες. Η Γερμανία ενδιαφέρεται για τη δημοσιονομική πειθαρχία αφού έχει ανεργία μόλις 6%, ενώ η Γαλλία για την απασχόληση, αφού η ανεργία της ξεπέρασε το 12%... Είναι προφανές ότι οι δύο αυτές χώρες πλέον έχουν διαφορετικά συμφέροντα από το κοινό νόμισμα και αυτό προκαλεί αναταραχές, που αναφύονται με αφορμή την ελληνική κρίση και την αβεβαιότητα που προκαλούν ο αδέξιοι χειρισμοί της ελληνικής πολιτικής ελίτ, που αποφάσισε στην πιο σκληρή φάση του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου κι ενώ τα capital controls έχουν παραλύσει την οικονομία, να πάει σε εκλογές για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο (μαζί με το δημοψήφισμα)...Τώρα ο πρωθυπουργός αντιλαμβανόμενος τη ζημιά που έγινε επιχειρεί να αναγκάσει τις ηγέτιδες δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομίας, μέσω της επίσκεψής του στη Νέα Υόρκη, να ρυθμίσουν επιτέλους το ελληνικό χρέος, χτίζοντας συμμαχίες με τις ΗΠΑ...

 Όμως και στις ΗΠΑ που έχουν κατεβάσει τα ποσοστά ανεργίας σε μονοψήφια νούμερα μετά την κρίση του 2008 η κατάσταση είναι εξίσου  δραματική κι ας μην την πληροφορούμαστε.

 Το 15% του πληθυσμού της υπερδύναμης, ήτοι 46 εκατομμύρια άνθρωποι σιτίζονται με κουπόνια των 300 δολαρίων το μήνα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και χωρίς καμία άλλου είδους πρόνοια. Την ίδια ώρα στον τρίτο κόσμο πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία χιλιάδες μικρά παιδιά με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Αφρική (Σομαλία, Σουδάν, Αιθιοπία) και φυσικά αυτό δημιουργεί ακόμη πιο εκρηκτικό πρόβλημα μετανάστευσης αν υπολογίσει κανείς και τις ροές των προσφύγων από την εμπόλεμη ζώνη της Συρίας…

 Το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας είναι ότι τα δυτικά κράτη είναι υπερδανεισμένα, με ελάχιστες εξαιρέσεις πλεονασματικών οικονομιών όπως της Γερμανίας,  της Ολλανδίας, της Νορβηγίας ή του Καναδά. Πρώτη βέβαια σε πλεονάσματα χώρα έχει αναδειχτεί η Κίνα η οποία περιμένει στη γωνία να επωφεληθεί από τον άτυπο πόλεμο ευρώ - δολαρίου. Αντιμετωπίζει όμως το πρόβλημα της εξάρτησης από τους εισαγωγείς των προϊόντων της κια για αυτό προκαλεί αυτές τις αναταραχές στις παγκόσμιες χρηματαγορές. Παρόμοιο πρόβλημα θα αντιμετωπίσει και η Γερμανία. Οι δύο αυτές χώρες (Κίνα και Γερμανία) ακολουθούν ιμπεριαλιστική επεκτατική οικονομική - εξαγωγική πολιτική καθώς δεν κατανέμουν τα πλεονάσματα εντός των συνόρων τους προκειμένου να μη χάσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Αυτό όμως προκαλεί αστάθεια στην παγκόσμια οικονομία, αφού το ίδιο κατακριτέα με τα ελλείμματα είναι και τα πλεονάσματα... Και ακολουθούν οι άλλες χώρες του λεγόμενου BRIC (Brazil, Russia, India, China) οι οποίες επιζητούν ρόλο μετά τη λήξη του πολέμου που όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα έχει νικητές παρά μόνον ηττημένους.

 Αιτία αυτής της υπερχρέωσης των κρατών της δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας είναι ότι ενέδωσαν οι ηγεσίες τους (πολιτικές και οικονομικές) στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό της μόχλευσης και της δημιουργίας εικονικού πλούτου (φούσκες) και αντί τα χρήματα που δανείζονταν από τις αναδυόμενες και παραγωγικές οικονομίες της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και πρωτίστως της Κίνας να τα χρησιμοποιούν για παραγωγικές επενδύσεις τα μετέτρεπαν σε χρηματιστικά προϊόντα… Θυμίζει το Φάουστ και την παράδοση της ψυχής στο διάβολο η όλη ιστορία..

 Αυτή τη στιγμή το πραγματικό χρέος των ΗΠΑ (κεντρικής και γενικής διοίκησης) είναι περίπου όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ φτάνει δηλαδή στο αστρονομικό ποσό των 100 τρις δολαρίων! Όπως σημειώνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, παρά την αφθονία ξένων κεφαλαίων στις ΗΠΑ, μικρό μόνον μέρος αυτών επενδύθηκε σε πάγιο κεφάλαιο, ενώ το μέγιστο μέρος επιδίδεται στην αναζήτηση άμεσης αποδοτικότητας μέσω χρηματοπιστωτικών τοποθετήσεων. Έτσι έχουμε την εικόνα της βιβλικής καταστροφής στο αποβιομηχανοποιημένο Ντητρόιτ όπου παραμένουν στους δρόμους πτώματα ανέργων άταφα γιατί αδυνατούν οι συγγενείς να αναλάβουν το κόστος της κηδείας… Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία με εξαίρεση τα κρεματόρια του Άουσβιτς ή την ανθρωποσφαγή του Βερντέν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε τόση ελάχιστη αξία…

 Για να λήξει αναίμακτα αυτός ο πόλεμος θα πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι οι ηγέτες των κρατών της Δύσης μαζί με τους πραγματικούς ηγέτες του πλανήτη τους τραπεζίτες και να αποφασίσουν μία παγκόσμια «σεισάχθεια» μία γενναία δηλαδή διαγραφή των χρεών. Αυτό προφανώς επιδιώκει η Αμερική και αποφεύγουν η Γερμανία, η Κίνα και η Ιαπωνία… Είναι τυχαίο άραγε ότι οι δύο από τις τρεις παγκόσμια πλεονασματικές χώρες είναι οι ηττημένοι του Β΄Παγκόσμιου πολέμου;

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση υπερβαίνει αυτή του κραχ του 1929 σύμφωνα με τους οικονομολόγους Μπάρυ Άικεγκρην του Μπέρκλεϋ και Κέβιν Ο Ρουρκ του πανεπιστημίου του Δουβλίνου. Η πτώση της παγκόσμιας παραγωγής, ιδίως της βιομηχανικής, υπερβαίνει ήδη την αντίστοιχη της πρώτης περιόδου του 1930: -42% στην διάρκεια των πρώτων 24 μηνών…

Σύμφωνα με το περιοδικό New Yorker αυτό που χρειάζεται η παγκόσμια οικονομία για να επανέλθει στην ευθεία οδό και να ξεφουσκώσουν οι «φούσκες» ώστε το εισόδημα να ανταποκρίνεται στην πραγματική παραγωγή πλούτου συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: «Απομόχλευση, αποπαγκοσμιοποίηση, επαναρρύθμιση»…

Η μόχλευση ειδικά είναι το πυρηνικό όπλο στα χέρια των τραπεζιτών και των golden boys που τους υπηρετούν αφού κάνει την παγκόσμια οικονομία τόσο πολύπλοκη με τα χαοτικά μαθηματικά μοντέλα που χρησιμοποιεί και τόσο αλληλοεξαρτώμενη ώστε να καθιστά αναγκαία και την ύπαρξη τους όσο κανείς ηγέτης δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να λύσει το γόρδιο δεσμό με το ξίφος, όπως ο Μεγαλέξανδρος…

Για την Ελλάδα που είναι στην κυριολεξία το πρώτο θύμα αυτού του πολέμου, η λύση των ΗΠΑ που ενσωματώνεται στην πολιτική του ΔΝΤ  φαντάζει ιδανική. Διαγραφή χρεών και επανεκκίνηση της οικονομίας βασισμένη σε πραγματικό παραγωγικό μοντέλο… Όσο καθυστερεί η λύση αυτή, τόσο περισσότερο θα υποφέρουν οι πολίτες της χώρας…