Γιατί χρεοκόπησε η χώρα;

 Άρθρο του Γιάννη Κολλάτου

 Είναι η αγαπημένη συζήτηση των Ελλήνων τα τελευταία 4 χρόνια. Γιατί δεν είχε παραγωγικό μοντέλο και ζούσε με δανεικά, είναι η πρώτη απάντηση, γιατί είχε ένα διεφθαρμένο και δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα, γιατί; Η δική μου απάντηση έρχεται από τους στίχους του Χαλίλ Γκιμπράν στον Κήπο του προφήτη. Γιατί είχε σοφούς από χρόνια βουβαμένους, απατεώνα για πολιτικό και αλεπού για φιλόσοφο και φυσικά γιατί και ο λαός ήταν καθ εικόνα και καθ ομοίωση των ταγών του, σάρκα εκ της σαρκός… Στο βιβλίο του ο Διονύσης Χιόνης αναλύει με επιστημονικά κριτήρια αλλά και με αδιάψευστα στοιχεία με αριθμούς και γραφήματα την πορεία του ελληνικού χρέους τα χρόνια λίγο πριν, λίγο μετά από την κρίση. Η πορεία των σπρεντ, ασφαλώς συνδέεται και με δηλώσεις και ενέργειες που έγιναν ή δεν έγιναν από ελληνικής πλευράς, κάθε φορά που γινόταν μία δήλωση ότι η χώρα είναι διεφθαρμένη, ότι η οικονομία της είναι «Τιτανικός» οι αγορές αντιδρούσαν και τα σπρεντ εκτοξεύονταν, όπως φαίνεται και στα σχετικά γραφήματα  του πονήματος. Το γεγονός ότι αποφύγαμε στη δημόσια σφαίρα τη συζήτηση με πραγματικά δεδομένα αν το καράβι θα μπορούσε να αποφύγει την πορεία προς τα βράχια σε συνδυασμό με τις καταγγελίες της Ζωής Γεωργαντά για το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων, ρίχνει μια βαριά σκιά στην πολιτική σκηνή του τόπου. Ενισχύει θεωρίες συνωμοσίας.

  Ο Πάνος Παναγιώτου συνάδελφος δημοσιογράφος και οικονομικός αναλυτής θεωρεί ότι η κρίση των σπρεντ ακολούθησε μία παρόμοια πορεία κλιμάκωσης και αποκλιμάκωσης από το 2008, ως το 2010 και χρησιμοποιεί παρόμοια γραφήματα με αυτά που η τεκμηριωμένη ανάλυση του Διονύση Χιόνη μας παρέχει στο παρόν βιβλίο... Και αναρωτιέται τι συμβαίνει ξαφνικά από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2010. Στο βιβλίο του Γκρεγκ Πάλαστ Best Democracy money can buy ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ νομπελίστας Οικονομολόγος και σύμβουλος άτυπος του Γιώργου Παπανδρέου στην βραχύβια περίοδο της πρωθυπουργίας του, αναφέρει το 2002 όταν είχε διατελέσει μέλος του ΔΝΤ ,αυτολεξεί :  «Γουρλώνουν τα μάτια οι πρωθυπουργοί όταν τους λέμε ότι το 10% της βοήθειας του Ταμείου προς τη χώρα σας θα σας κατατεθεί σε όποια τράπεζα επιθυμείτε στην Ελβετία αρκεί να παραποιήσετε τα στατιστικά σας στοιχεία, ώστε να επισπεύσουμε!»

 Θα μάθουμε ποτέ αν τα στοιχεία παραποιήθηκαν σκοπίμως, ή θα το κουκουλώσει κι αυτό μία άτυπη εξεταστική επιτροπή. Και κυρίως θα διδαχθούμε από τα λάθη μας. Ο Διονύσης Χιόνης επισημαίνει ότι απαιτείται από εδώ και στο εξής το σωστό μίγμα πολιτικής για να σταθεί στα πόδια της η οικονομία, ενώ δεν πιστεύει πως εν έτει 2014 γίνονται ξανά θαύματα όπως στην Κανά, δηλαδή της επανόδου στις αγορές, με βάση τη σημερινή δημοσιονομική εικόνα της χώρας. Ως θιασώτης της πραγματικής οικονομίας θέλω να επισημάνω ότι ξεκινήσαμε την προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές και δεν θα ακούσουμε τίποτε για τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης και των σχέσεων της  χώρας με αυτή. Πέρασε ένα πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή το Σαββατοκύριακο και δεν καταλάβαμε πως μετά τη ζάχαρη, τη φέτα, το ψωμί, χάσαμε και το γάλα των παιδιών μας, χάσαμε τα κτηνοτροφικά φυτά, διαγράψαμε ένα κλάδο της οικονομίας που απασχολεί 100.000 εργαζόμενους και ασχοληθήκαμε περισσότερο με τη διαγραφή η μη ενός βουλευτή.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Διονύσης Χιόνης η αδυναμία της Ευρώπης να έχει ετοιμάσει ένα μηχανισμό για την κρίση την οδήγησε στην ουσία να ζητήσει λύσεις από την ισχυρή οικονομία της ευρωζώνης τη Γερμανία. Η Ελλάδα με την εφαρμογή των μνημονίων σταδιακά , όπως και όλος ο ευρωπαϊκός νότος μετατρέπονται σε Γερμανική αποικία χρέους

Αρκετοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλει το Βερολίνο στην ευρωζώνη, επί της ουσίας πλήττουν και την ίδια τη Γερμανία αφού μειώνεται η αγοραστική δύναμη των Ευρωπαίων που είναι οι κύριοι καταναλωτές των Γερμανικών- κυρίως βιομηχανικών – προϊόντων. Ωστόσο τα τελευταία στοιχεία αναφέρουν πως το 2012 η Γερμανία είχε εισαγωγές περί τα 43,4 δις ευρώ κυρίως  ενέργεια από Ρωσία, Νορβηγία και προϊόντων από Κίνα και Ιαπωνία. Αντίστοιχα όμως είχε ένα πλεόνασμα από τις εξαγωγές της τάξης των 54,6 δις ευρώ εκ των οποίων πάνω από 32 δις ευρώ αφορούσαν εξαγωγές σε χώρες του μεσογειακού Νότου. Άρα παρουσίασε συνολικά ένα πλεόνασμα στο εμπορικό ισοζύγιο της τάξης των 11,2 ευρώ… Το πλεόνασμά της όμως αυτό δεν προήλθε όπως πολλοί νομίζουν,  από την εξαγωγή βιομηχανικών προϊόντων αλλά κυρίως από την εξαγωγή ρευστότητας που απορροφά από τις χώρες  του Νότου.

 Επί της ουσίας η Γερμανία από χώρα του παραγωγικού καπιταλισμού όπως η ίδια διατείνεται ότι είναι, έχει μετατραπεί σε χώρα εξαγωγής κεφαλαίων και αυτά της αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη από ότι η εξαγωγή βιομηχανικών προϊόντων. Χαρακτηριστικά  το 2002 η Γερμανία εξήγαγε κεφάλαια της τάξης του 3% του ΑΕΠ της και το 2012 κεφάλαια της τάξης του 32% του ΑΕΠ της. Μάλιστα φροντίζει ώστε η απόδοση αυτών των κεφαλαίων να φτάνει μέχρι και στο 50% επενδύοντάς τα σε αναδυόμενες οικονομίες και σε οικονομίες που ξεπουλούν τα τιμαλφή τους για να επιβιώσουν όπως οι χώρες του Μεσογειακού Νότου… Έτσι η οικονομία της Γερμανίας μετατρέπεται σε «οικονομία – βαμπίρ» που απορροφά τη ρευστότητα των χωρών του Νότου για να μεγεθυνθεί και να επανα-εξάγει κεφάλαια  σε ευκαιρίες» που δημιουργεί η φτωχοποίηση του Νότου!

 Αυτού του είδους ο «καπιταλισμός – κανίβαλος» της τραπεζικής ελίτ της Ευρώπης αναζητά ευκαιρίες από χώρες που ωθούνται στην εκποίηση περιουσιακών τους στοιχείων προκειμένου να παραμένουν «συνδεδεμένες πάση θυσία στο άρμα του ευρώ», ώστε να υπάρχει εγγυημένη απόδοση επένδυσης. Με δεδομένο ότι έχουμε παγκόσμια οικονομική ύφεση και χώρες όπως η Κίνα και η Ιαπωνία επί της ουσίας κλείνουν τα σύνορά τους σε εισαγωγές από τη Γερμανία, υψώνοντας τείχη προστατευτισμού μέσω της υποτίμησης των νομισμάτων τους, η μόνη διέξοδος για τη Γερμανία είναι η απορρόφηση της ρευστότητας από το Μεσογειακό νότο.  Οι οικονομίες αυτών των χωρών έχοντας προβλήματα δημοσιονομικά αλλά και στον τραπεζικό τους τομέα είναι αναγκασμένες στο πλαίσιο του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας να απομυζούν την ρευστότητα από τον ιδιωτικό τους τομέα για να επιβιώσουν φτωχοποιώντας τους πολίτες και παραδίδοντας την παραγωγική τους βάση βορρά στις ορέξεις της Ντόϊτσε-Μπανκ…
 
 Θα κλείσω με μια παραλλαγή του Μπέρτχολντ Μπρεχτ που περιγράφει τη σημερινή κατάσταση στη χώρα από τη σκοπιά ενός Θεσσαλού αγρότη

 Μειώσατε τη σύνταξη από τον πατέρα και δεν φώναξα... Είπα η χώρα περνά δύσκολα πρέπει να κάνω θυσίες...
 Μειώσατε το μισθό από τη σύζυγο, έκανα κουράγιο...
 Ξεπουλήσατε μέσα σε μία νύχτα τη ζάχαρη, είπα θα βάλω ζωοτροφές αντί για τεύτλα, πρέπει να αναπτυχθεί η κτηνοτροφία, να είμαστε αυτάρκεις σε κρέας και σε γάλα... Κι ας έχασε το μεροκάματο στο εργοστάσιο ζάχαρης ο ξάδελφος
 Μετά ξεπουλήσατε τη φέτα στον Καναδά, είπα δεν πειράζει, ο θείος στο χωριό με τα πρόβατα θα το αντέξει......
 Τώρα ξεπουλάτε και το γάλα του παιδιού μου αλλά φωνάζω και κανένας δεν με ακούει, ούτε ο πατέρας, ούτε η σύζυγος, ούτε ο ξάδελφος, ούτε ο θείος –έχουν πλέον τα δικά τους προβλήματα- και τα παιδιά κλαίνε που ξέμειναν από γάλα κι εγώ κλαίω ακόμη πιο πολύ που έμεινα με τα σανά απούλητα στην αποθήκη..!
-