Η μικρά και πτωχή πλην τιμία Ελλάς…

Του Γιάννη Κολλάτου

Η μικρά και πτωχή πλην τιμία Ελλάς, ήταν το σύνθημα που κυριαρχούσε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, από το σύνολο των αποκαλουμένων και "παλαιοελλαδιτών", στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Το σύνθημα αυτό είχε την έννοια, μην επιχειρείτε να διευρύνετε τα σύνορα της χώρας, ώστε να αγκαλιάσουν το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνισμού, διότι έτσι θα ζητήσουν συμμετοχή στο δημόσιο τομέα και οι κάτοικοι των "νέων χωρών", όπως αποκαλούνται και εκκλησιαστικά οι περιοχές από την Ελασσόνα και πάνω... Κι έτσι αρκούμαστε στην Ελλάδα της Μελούνας, με τα σύνορα της χώρας να βρίσκονται στους πρόποδες του Ολύμπου..

  Είναι γεγονός ότι την διεύρυνση του ελληνικού κράτους την επιδίωξαν και την επέβαλαν κυρίως Θεσσαλοί και Κρήτες για ευνόητους λόγους, αφού ήταν οι δύο περιοχές της χώρας που εντάχθηκαν τελευταία στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, ενώ Πελοπονήσιοι και Στερεολλαδίτες (οι κάτοικοι της Ρούμελης και του Μοριά) ήταν εκείνοι που αντιστέκονταν λυσσαλέα στο Μακεδονικό αγώνα.. Στα "Μυστικά του Βάλτου" η Πηνελόπη Δέλτα αναφέρεται στα αντάρτικα τμήματα των Μακεδονομάχων, που απαρτίζονταν κυρίως από θεσσαλούς και Κρητικούς...

 Οι κάτοικοι της Ρούμελης και του Μοριά είχαν γίνει τμηματάρχες στα υπουργεία, δικαστικοί, ενωμοτάρχες και κλητήρες στη Βουλή και δεν τους συνέφερε επουδενί να αλλάξει το "στάτους κβο" της χώρας, αφού θα έρχονταν νέοι Έλληνες, να διεκδικήσουν μία θέση στο ελληνικό δημόσιο, την οποία κατείχαν οι ίδιοι κληρονομικώ δικαίω... Άλλωστε και οι κόντρες Τρικούπη - Δηλιγιάννη, αυτή την ουσία είχαν, ο μεν πρώτος να διορίζει τους Ρουμελιώτες - ψηφοφόρους του και ο δε δεύτερος τους Μωραϊτες... Έτσι πορευόταν αυτός ο τόπος και βρισκόταν σε ένα τέλμα, μετά και τη χρεοκοπία του Τρικούπη το 1893 και το φιάσκο του Ελληνοτουρκικού πολέμου του Δηλιγιάννη το 1897, που διόγκωσε ακόμη περισσότερο το χρέος της Ελλάδας, λόγω των υπέρογκων αποζημιώσεων που κληθήκαμε να πληρώσουμε στο οθωμανικό κράτος, ως οι ηττημένοι αυτού του πολέμου - οπερέτα...

 Σε ένα παρόμοιο τέλμα δυστυχώς βρίσκεται και σήμερα το ελληνικό κράτος.. Έχοντας καταγράψει μία ακόμη χρεοκοπία διατηρεί στην εξουσία με το στανιό και την ψήφο των κομματικά ευνοημένων από τη διόγκωσή του τις τελευταίες τρεις δεκαετίες,  τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που ευθύνονται για τη χρεοκοπία του.. Ενώ την ίδια ώρα οι πολίτες που δεν είναι οι ευνοημένοι του συστήματος αυτού , αφού ανήκουν στον τρισκατάρατο ιδιωτικό τομέα του 1,3 εκατομμυρίων ανέργων και των άλλων 1,2 εκατομμυρίων υπαμειβόμενων Ελλήνων, που είτε πληρώνονται με κουπόνια, είτε έναντι,  βλέπουν πως η εναλλακτική λύση είναι επιστροφή στο παρελθόν του κρατισμού...

 Το φετινό καλοκαίρι ο αμοραλισμός και ο πολιτικός κυνισμός βρίσκονται στα ύψη  καθώς στόχος είναι η  διατήρηση πάση θυσία στην εξουσία των πολιτικών δυνάμεων που ξεπουλούν τη χώρα κομμάτι - κομμάτι.. Η δημόσια συζήτηση και η ατζέντα περιλαμβάνει σκοπίμως τους 600 διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, ή την αξιολόγηση των δημοτικών υπαλλήλων, με ευθύνη και της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μυωπικά απαντά σε μία ατζέντα που τίθεται τεχνηέντως από τον κυβερνητικό συνασπισμό ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (με τη σειρά που αναφέρονται αφού το κράτος παραμένει ΠΑΣΟΚ με ολίγη από ΝΔ) .

 Και όμως η πραγματική ατζέντα είναι άλλη. Δεν είναι ούτε η επίσκεψη του Κινέζου πρωθυπουργού, που καλώς έρχεται ο άνθρωπος να κάνει επενδύσεις με το αζημίωτο για την αχανή χώρα του, αλλά και με οφέλη για τη δική μας.. Η πραγματική ατζέντα είναι η φορολόγηση μέχρι τελικής εξόντωσης των ελευθέρων επαγγελματιών, το ξεπούλημα της ¨μικρής ΔΕΗ", άρα και υδροηλεκτρικών φραγμάτων, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ που ευνοεί την επέλαση των πολυεθνικών στη γεωργία, την εμπορία και τη μεταποίηση κοινωνικών αγαθών, όπως το ρεύμα, το νερό και τα τρόφιμα. είναι η απελευθέρωση της καλλιέργειας των μεταλλαγμένων, που σπρώχνουν σε μία γεωργία ανταγωνιστική με τον τρίτο κόσμο και όχι μία γεωργία του διαφορετικού και του ποιοτικού, είναι εντέλει η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας, που συνεχίζεται με χειρουργική ακρίβεια και ονομάζεται πακέτο μεταρρυθμίσεων, η προαπαιτούμενα για την επόμενη δόση...
 
 Για το κράτος της Αθήνας, αυτή είναι μία ατζέντα ξένη, είναι η ατζέντα μία Ελλάδας εξωστρεφούς που θα βρει τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της, μια Ελλάδας όμως που θα αμφισβητήσει την ύπαρξη των σύγχρονων φεουδαρχών..., Αφού η έννοια του κράτους - έθνους αυτό το νόημα έχει από την ίδρυσή του με τη γαλλική επανάσταση, τη συγκέντρωση του πλούτου που παράγεται στην περιφέρεια, από τους παλιούς φεουδάρχες (στη Θεσσαλία ήταν οι τσιφλικάδες) στους σύγχρονους που έχουν την στρόγγυλη σφραγίδα με το εθνόσημο στα συρτάρια τους...

 Η διατήρηση λοιπόν της Μικράς και Πτωχής πλην Τιμίας (;) Ελλάδας, είναι προφανές ότι είναι ένα σύνθημα ξένο, για τους ανθρώπους της πραγματικής οικονομίας, του μόχθου και της παραγωγής. Για μας το σύνθημα είναι άλλο, πως θα βγούμε  και πάλι έξω από τα σύνορα αυτού του αρρωστημένου δικομματικού κράτους που κλείνει τη Βουλή όποτε του καπνίσει για να παρατείνει θητείες επικερδείς για το πολιτικό προσωπικό και να αποφύγει ειδικά δικαστήρια.. Ο Ελληνισμός όταν αναχωρούσε εκτός των στενών ορίων του Ελλαδικού κράτους διέπρεπε...