Στο ίδιο έργο θεατές: Μετά τον καπνό και τα τεύτλα σειρά έχει το βαμβάκι;
«Κόκκινη γραμμή» για τη Θεσσαλία η πρόταση των Ολλανδών για εγκατάλειψη του βαμβακιού
Του Γιαννη Κολλάτου
Στην αρχή έφυγε ο καπνός και τα όνειρα εκατοντάδων αγροτών στο θεσσαλικό κάμπο μαζί με τις επενδύσεις όπως τα ξηραντήρια (δεκάδες σε περιοχές του δήμου Σοφάδων) έγιναν σε μία νύχτα .. «καπνός»
Μετά έφυγαν τα ζαχαρότευτλα με πρόσχημα ότι στη θέση του Ζαχάρεως στη Λάρισα θα δημιουργηθεί εργοστάσιο Βιοαιαθανόλης, εκεί που σήμερα υπάρχει ένα κουφάρι με την τσιμινιέρα σβηστή τα τελευταία 15 χρόνια..
Τώρα το σχέδιο –πρόταση των Ολλανδών με πρόσχημα το υδατικό έλλειμμα στη Θεσσαλία που αγγίζει ετησίως τα 500 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, μιλά για σταδιακή απεξάρτηση του κάμπου από την καλλιέργεια βαμβακιού και καλαμποκιού και μάλιστα σε ορίζοντα 6ετίας. Στη θέση τους προτείνει οπωροκηπευτικά (αυτά και αν θέλουν νερό) σουσάμι και δέντρα.
«Δεν είπαμε άμεσα να φύγει το βαμβάκι, να το δούμε σε βάθος 10ετίας, 15ετίας» αντιπρότεινε ο πρωθυπουργός όταν τέθηκε το θέμα από τον περιφερειάρχη Δημήτρη Κουρέτα ότι αποτελεί «κόκκινη γραμμή» την περασμένη Δευτέρα στη συνάντηση των θεσμικών φορέων της Θεσσαλίας … Και για «να χρυσώσει το χάπι» άρχισε πάλι να μιλά για την ανάγκη να υπάρξει μεταφορά νερού από το φράγμα της Συκιάς στον Αχελώο προς το θεσσαλικό κάμπο για να αντιμετωπιστεί η ερημοποίηση του και η υφαλμύρινση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα…
Η αλήθεια όμως είναι ότι ελάχιστοι στη Θεσσαλία πιστεύουν ότι το έργο αυτό θα προχωρήσει αφού δεν υπάρχει βούληση στο πολιτικό σύστημα της χώρας, να συγκρουστεί με τις αγκυλώσεις και τις παθογένειές του και είναι πολύ πιθανό και η υπόθεση Αχελώος να καταλήξει όπως εκείνη με τη βιοαιθανόλη.
Κι όμως αυτό το απαξιωμένο για πολλές αστικές ελίτ προϊόν, το βαμβάκι μπαίνει σε μια φάση, τέτοια που θα μπορούσε να χτιστεί ένα μέλλον ευοίωνο για τη Θεσσαλία και να υπάρξει μια αντιστάθμιση του ΑΕΠ που χάθηκε και θα χαθεί για τα προσεχή χρόνια από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι θεομηνίες του περασμένου Σεπτέμβρη. Η Ευρώπη περνά σε μια φάση που αναζητά πάλι βαμβακερά υφάσματα φιλικά προς το περιβάλλον με ελάχιστο ενεργειακό αποτύπωμα που δεν θα φεύγουν ως εκκοκκισμένο βαμβάκι από την Ελλάδα για να φτάνουν στα κλωστήρια του Βιετνάμ και στη συνέχεια κάνοντας πλέον και τον περίπλου της Αφρικής λόγω των Χούθι, να επιστρέφουν στην Ελλάδα και τις αγορές της Ευρώπης ως βαμβακερά ρούχα και προσόψια… Όπως αναφέρει και ο περιφερειάρχης με μια επένδυση 600 έως 700 εκατ. ευρώ σε κλωστήρια στη Θεσσαλία θα υπάρξει τζίρος 20 δις ευρώ στη Θεσσαλία στην επόμενη δεκαετία που θα δώσει χιλιάδες υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας
Αυτό συνεπάγεται μια επιστροφή κλωστηρίων στην ευρωπαϊκή ήπειρο όχι όμως εντάσεως εργασίας, αλλά εντάσεως τεχνολογίας με «έξυπνες μηχανές» που απαιτούν ελάχιστο, εξειδικευμένο και καλά αμειβόμενο προσωπικό. Η Θεσσαλία προσφέρεται για καθετοποιημένη παραγωγή από το χωράφι μέχρι το ράφι των καταστημάτων ένδυσης. Το να δούμε για παράδειγμα κλωστήρια στον δραματικά επιβαρυμένο από τις θεομηνίες Παλαμά ή στα Φάρσαλα (όπου υπάρχει και το μοναδικό στη Θεσσαλία) δεν θα πρέπει να αποτελεί άπιαστο όνειρο, αλλά στόχο που οφείλουμε να τον παλέψουμε για να συγκρατήσουμε την πληθυσμιακή ερημοποίηση στον κάμπο που έχει ήδη ξεκινήσει πριν την περιβαλλοντική
Βαμβάκι και με άρδευση από γεωτρήσεις ή μόνο από επιφανειακά συλλογικά αρδευτικά δίκτυα; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί τα επόμενα χρόνια. Και συνήθως την απάντηση τη δίνει η ίδια η αγορά. Στη Θεσσαλία από τα 2 εκατομμύρια στρέμματα στην καλλιέργεια βαμβακιού πριν από 25 χρόνια έχουμε πέσει στα 730.000 στρέμματα φέτος και ο λόγος είναι το υψηλό κόστος του νερού. Ένα ζητούμενο επίσης είναι πόσο αυτό θα αυξηθεί με τον Ενιαίο Φορέα Διαχείρισης Υδάτων που θα διοικείται από μια Ανώνυμη Εταιρεία και ένα δεύτερο αν υπάρχει πολιτική βούληση να κατασκευαστούν έστω τα μεσαία φράγματα στα ανάντη του κάμπου.
Όσο για το σουσάμι έχει χαμηλή τιμή στην αγορά και μια σκέψη είναι να μεταφερθεί η συνδεδεμένη βάμβακος σε αυτό το προϊόν. Έτσι όμως απαξιώνεται τεχνογνωσία, μηχανολογικός εξοπλισμός, ιστορία και προοπτική εξαγωγών δεκαετιών. Αυτού του είδους η από πάνω οριζόντιες περικοπές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε απαξίωση της γης για την οποία κάποιοι επιτήδειοι καιροφυλακτούν
Αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για τη Θεσσαλία λοιπόν να μην εγκαταλειφτεί έτσι αβασάνιστα η καλλιέργεια του βαμβακιού όταν έχουν επενδυθεί τόσα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμό από τους αγρότες μας, υπάρχει τεχνογνωσία, σε ένα προϊόν που πέρασε στην τρίτη γενιά καλλιεργητών. Καπνός, τεύτλα, βαμβάκι η ιστορία επαναλαμβάνεται εκτός και αν αντιδράσουμε…