Από το νοτιά στο... σορτάρισμα

Χειμώνιασε και από τα φοιτητικά μας χρόνια ο χειμώνας είναι εποχή για κινηματογράφο. Έτυχε λοιπόν τις τελευταίες ημέρες να παρακολουθήσω δύο άκρως ενδιαφέρουσες κατά την άποψή μου  ταινίες . Η μία ελληνική ο "Νοτιάς του Μπουλμέτη και η άλλη αμερικάνικη "το μεγάλο σορτάρισμα".

 Στην μεν πρώτη πέρα από τη νοσταλγική ματιά του σκηνοθέτη στις ταραγμένες δεκαετίες του 60 και του 70 για τη χώρα, μένει μία γλυκόπικρη γεύση, από τη σατιρική διάθεση για την "μυθοπάθεια" που μας διακατέχει τους νεοέλληνες. Από το ημερολόγιο μοτοσικλέτας του Τσε, φτάσαμε στο ημερολόγιο των πληρωμών της εφορίας και της αβάσταχτης καθημερινότητας και από το Βαλπαράισο και το Μοντιβιδέο, από τον Τέλη Ωνάση και τους μεγιστάνες Έλληνες κροίσους, φτάσαμε στην κρίση...Φτιαχνοντας βέβαια τους δικούς μας μύθους, κάποτε κατακτήσαμε την οικουμένη, τον τότε γνωστό κόσμο, έστω και μέσα από ένα δωμάτιο φοιτητικής γκαρσονιέρας.. Η φαντασία στην εξουσία. Ωστόσο τώρα που ήρθε η ώρα της ψυχρής λογιστικής τα βρήκαμε μπαστούνια στη χώρα μας..

 Και ερχόμαστε στην άλλη ενδιαφέρουσα ταινία "το μεγάλοσορτάρισμα" που αναζωπυρώνει τη μυθοπάθεια που σιγόκαιγε τα τελευταία 6 χρόνια στην Ελλάδα τις θεωρίες συνωμοσίας, αλλά και τους μύθους του καπιταλισμού. Την κρίση τη δημιούργησε η απληστία και η άνευ κανόνων και ηθικής στάση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του τούρμπο - καπιταλισμού. Ωστόσο δεν θα διαφύγει της προσχοχής του θεατή, πως πέρα από την  αληθινη διάθεση αυτοκριτικής των "σορτάκηδων" της ταινίας  που δέχονται ότι τώρα θα την πληρώσουν χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισλανδία, η Ιρλανδία και οι φτωχοί και οι μετανάστες.. Την "κάθαρση" λοιπόν στην ταινία την πραγματεύονται οι "σορτάκηδες"των cds ασχέτως αν γίνονται κάποιοι διάλογοι αυτοκριτικής. Η αίσθηση όμως  που δημιουργείται είναι πως ο "καπιταλισμός -βαμπίρ" που ζει και θησαυρίζει από το να ποντάρει στη χρεοκοπία του άλλου, είναι η νέμεση ή αυτορρύθμιση για ένα σύστημα παντελώς ανεξέλεγκτο, όπου κερδίζει όποιος τολμά και  προβλέπει και φυσικά οι ισχυροί και οι τράπεζες  γιατί είναι "too big to fall"...Και εννοείται ότι την πληρώνουν ο κόσμος της εργασίας και οι φορολογούμενοι.

 Η αλήθεια λοιπόν είναι προφανώς κάπου στη μέση. Και στη χώρα μας φτιάξαμε και συντηρήσαμε πολλούς μύθους και στη συνέχεια θεωρίες συνωμοσίας, αλλά και ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει εξωκείλει και οδηγείται στην αυτοκαταστροφή του με θύματα πάντα  τους αδυνάτους (η νέα χρηματιστηριακή κρίση στην αυγή του 2016 είναι απότοκος της μη ρύθμισης της κρίσης του 2008). Δεν υπάρχουν πλέον ο ανταγωνισμός του Άνταμ Σμιθ και οι νόμοι της αγοράς κια του υγιούς ανταγωνισμού, αλλά ο πανικός, η απληστία, η λειτουργία ως αγέλη, η μόχλευση, η επιδίωξη παντί τρόπω μεγιστοποίησης κερδών και τελικά την πληρώνει αυτός που παίρνει τελευταίος το "μουτζούρη"...

 Παντα ο ελληνισμός ωστόσο είχε την αίσθηση του μέτρου. Ο Πρωταγόρας είχε πει "μετρον χρημάτων πάντων, ο άνθρωπος".

 Θα συμβούλευα λοιπόν όλους τους οπαδούς των αριστερών ιδεολογημάτων (λέγε με Τσίπρα) και της ισοπεδωτικής λογικής που φαίνεται με το ασφαλιστικό, της εξίσωσης όλων προς τα κάτω, να δουν την ταινία του Μπουλμέτη και τους οπαδούς της νεοφιλέυθερης αύρας (λέγε με Κυριάκο Μητσοτάκη) να δουν την ταινία " το μεγάλο σορτάρισμα".
 Με τη σημείωση ότι και οι δύο είναι αστείες και ευρηματικές κομεντί, που παραγματεύονται δύο τραγικές ιστορίες. Την τραγικότητα της μυθοπάθειας της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα και την τραγικότητα των αδιεξόδων του "τούρμπο -καπιταλισμού".

 Υ.Γ. Η αμερικάνικη ταινία είχε τίτλο "the big short" και ίσως από εκεί να εμπνεύστηκε και ο μυθοπαθής του διαδικτύου Έλληνας τη μετεωρολογική βόμβα  "the big one" της Ευρώπης που επισκεπτόταν και την Ελλάδα και προς το παρόν εξελίσσεται σε ένα απλό χιονιά μέσα στο χειμώνα...

Γ.Κ.